شعر

از گونه‌ی نایابِ
دَهِش_مرامان
اندک تعدادی برجای مانده…
گونه‌ای که فرزندانی به عشق می‌زاید‌
می‌پرورد
و به صداقت و معرفت
سر و سامان‌شان می‌دهد
و سپس
توسط کودکان خویش‌پرورده‌اش
خاموش می‌شود و به فراموشی
در غار غربت
اما
نمی‌میرد…

بل
خویش را
در بازکاوی و بازشناسی مدام می‌زایاند
و اینبار
به خوانش فرزندانی دست می‌یازد
که توان بردوش کشیدن بار سنگین
معرفت را
داشته باشند!

۱۳۸۴ : اثر

چهارم

📝لکه‌ها، چه بخواهیم و چه نخواهیم، اشکالی تداعی می‌کنند، و فارغ از اینکه بتوانیم  ترسیمشان کنیم یا خیر ، صرفا تجسمشان  میتواند کلیدی باشد برای رمزگشایی از مسیرهای پنهان و تاریک ذهن . کسی چه می‌داند، ممکن است استفاده از آن ما را به کشفی تازه از” آنچه هست ِ” ساده ، برساند‌.